Οι μαθητές και η φιλοσοφία της εκπαίδευσης στις σύγχρονες κοινωνίες, με την δική μας ματιά....

Τα παιδιά μας ζουν σε εποχές ανταγωνιστικές, στοιχείο το οποίο υπάρχει σε βασικούς τομείς της ζωής τους. Από το να σχηματίσουν φιλίες, να ανήκουν σε ένα κοινό ηλικιακά κοινωνικό σύνολο, να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο εκάστοτε εκπαιδευτικό ζητούμενο, και φυσικά το σπίτι, δυστυχώς μετατρέπεται σε μελετητήριο, για αρκετές ώρες καθημερινά.

Οι ώρες χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και παιχνιδιού, οι οποίες είναι απαραίτητες για την ψυχική υγεία των παιδιών μας, μειώνονται αισθητά και η ποιότητα αυτών δεν είναι ικανή να ‘γεμίσει τις μπαταρίες’ τους για μια επόμενη, δραστήρια και απ’ την αρχή απαιτητική ημέρα. Σε όλο αυτό όμως το πρόγραμμα και τον κύκλο της παιδικής και εφηβικής ζωής των παιδιών μας, η εκπαίδευση θα πρέπει να πρωταγωνιστεί με τρόπο διακριτικό και βοηθητικό, χωρίς ίχνος συμβιβασμού στην μείωση της ποιότητας και της ευθύνης.

• Η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι ανταγωνιστική.
• Η εκπαίδευση δεν πρέπει να απευθύνεται σε μια συγκεκριμένη μερίδα μαθητών.
• Η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι ‘για όποιον μπορεί’.
• Η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι ‘για όποιον το κατάλαβε’.

Το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό, το δικό του όριο, το οποίο εξελίσσεται και μεταβάλλεται με την ωρίμανση της κριτικής του σκέψης, την δομημένη μάθηση, την ατομική βοήθεια, την επανάληψη, το ιδανικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και φυσικά το υποστηρικτικό οικογενειακό του περιβάλλον.

Έχοντας τις κατάλληλες καθοδηγήσεις και το σφαιρικό περιβάλλον υποστήριξης, συνήθως το παιδί ως μαθητής αποκτά αυτοπεποίθηση, κατανόηση, σεβασμό και αγάπη για την ξένη γλώσσα. Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ λοιπόν στην χρήση της γλώσσας σε διαφόρους τομείς και η απόκτηση αναγνωρισμένων πτυχίων είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.